Giannina Urmeneta Ottiker

Imprints
In haar werk onderzoekt Giannina Urmeneta Ottiker hoe het verleden onder onze huid kruipt en ons dagelijks leven en lichaam tekent. Gelaagde en ogenschijnlijk beschadigde zwart-witbeelden met een vleugje kleur zoeken een balans tussen stilte en de nasleep van het verleden. Lichaamsgebaren communiceren subtiel met beelden van exotische planten en landschappen. Grote tweeluiken en drieluiken trekken ons mee in een zwart-witwereld van texturen.

Bestaand tussen culturen, talen en identiteiten, beweegt de kunstenaar zich in die tussenruimte. De tussenruimte wordt niet alleen een plek van persoonlijke identiteit, maar een creatieve methodologie.

Giannina groeide op in Peru, een land dat worstelde en nog steeds worstelt met politieke onrust, corruptie en een instabiele economie. Herinneringen aan tanks die door donkere straten rijden, militaire staatsgrepen en terrorisme waren enkele van de verhalen en beelden uit haar verleden. In dit enorme land waar heiligen en sjamanen samen dansen, waar mensen met verschillende huidskleuren proberen samen te leven, blijft men dansen alsof het er niet toe doet.

Giannina Urmeneta Ottiker
Het verleden laat sporen na, ongetwijfeld, maar in tegenstelling tot waar we vaak vanuit gaan komen deze sporen niet voort uit herinneringen die onverbloemd of onaangetast in een lade in onze hersenen zijn opgeborgen, wachtend op een gelegenheid om er uit tevoorschijn te komen. We zijn naar het schijnt als mens, evolutief gezien, relatief weinig met exacte herinneringen, ze voegen niets toe aan onze overlevingskansen. Het verklaart volgens hedendaagse neurowetenschappers waarom ons geheugen vaak zo gebrekkig en broos is.

Dit belet niet dat we in hoge mate gevormd worden door ons verleden. In welke mate precies is het onderzoeksveld van de fotografe Giannina Urmeneta Ottiker. Haar eigen verleden zal vermoedelijk meespelen in haar keuze van dit onderzoek domein. In haar geboorteland, Peru, heeft ze nog de macht van de junta aan het levende lijve ondervonden. De latente dreiging en de verstikkende sfeer zal ongetwijfeld gesedimenteerd zijn in haar geest en in haar zelfbeeld, maar evengoed in haar lichaam en in haar verhouding tot de wereld. Dit laatste is precies wat ze in haar reeks We kept on dancing like it didn’t matter in beeld brengt.

In de wazige, in ruis gehulde beelden herken je met enige moeite een tafereel, maar naar de betekenis ervan is het zoeken, als wou ze aantonen dat het aan elkeen van ons is om vanuit deze losse stukjes een eigen realiteit te reconstrueren. “De leemtes in onze herinneringen palmen vaak grotere gebieden in dan de brakke grond van daadwerkelijke gebeurtenissen,” schreef ik vorig jaar naar aanleiding van haar expo bij Cecilia Jaime. “Wat overblijft valt vaak ten prooi aan allerlei biases, vervormingen die we noodwendig toepassen om het verhaal, ons verhaal, enige consistentie te verlenen.”

Meer dan wat er getoond wordt is wat er niet wordt getoond dat van belang is, de beeldende stiltes achter het gruis, de serene maar onrustwekkende ondertoon van het gemoed waarin ze baden. We zoeken intuïtief houvast in haar beelden, maar vaak valt er geen te bespeuren, of je zal er zelf moeten verzinnen. Enkel de tussenleegte en de onbestemde sfeer dienen als leidraad voor een verhaal dat reeds bestaat, maar niettemin nog verteld moet worden…

© Frederic de Meyer hoofdredacteur The Art Couch