Duotentoonstelling

Cecilia Rebergen
Traditie en vernieuwing gaan een verrassend samenspel aan in het werk van Cecilia Rebergen. Ze stelt interessante vragen over wat een sculptuur kan zijn door onder meer gebruik te maken van industrieel (rest)materiaal. Haar werk oogt stoer en robuust in concept en vorm, het zoekt de spanning op tussen chaos en ordening, tekens en vorm. Haar werk in de publieke ruimte is een krachtige uitspraak in materiaalgebruik en omvang. Tegelijkertijd is het ontwerp elegant en luchtig, door de wijze waarop ze bijvoorbeeld transportband knoopt en door de tekens die erop zijn aangebracht.

Rebergen onderzoekt of het mogelijk is om met systemen en indelingen onszelf en onze omgeving te begrijpen. Ze wil te weten komen of we boven de natuur verheven zijn of dat we we er middenin staan. Een verschuiving van denken vindt plaats van ‘de mens als centrum van het universum’ naar ‘een onderdeel zijn van’. Haar sculpturen representeren die mens; een fysiek lichaam: krachtig, chaotisch, aanraakbaar en oncontroleerbaar; en een intellect: gestudeerd, systematisch en berekenend.

Cecilia Rebergen (1991) studeerde in 2013 af aan de HKU, Nederland. Haar atelier is op Vliegbasis Soesterberg in asiel 613 waar ze werkt aan sculpturen, installaties en schilderijen. Cecilia is lid van de Adviesraad Kunst in de Openbare Ruimte van de gemeente Utrecht.

Matea Bakula
Matea Bakula (Sarajevo, 1990) studeerde in 2013 af aan HKU Utrecht en woont momenteel in Utrecht. In haar creatieproces kijkt Bakula verder dan de esthetiek van het materiaal dat ze gebruikt. Ze werkt bijna als een chemicus of een natuurkundige die de antwoorden probeert te vinden van de geheimen van het materiaal. Ze wil niet alleen de eigenschappen of beperkingen kennen van de materialen die ze gebruikt; ze wil ook de redenen achterhalen, zoals waarom bepaalde materialen zich gemakkelijk uitstrekken of waarom een ander materiaal zich op een ovale of ronde manier verspreidt en laat haar versie van de antwoorden zien via haar sculpturen. Bakula’s fascinatie en respect voor chemicaliën zoals polyurethaanschuim en methylethylketon is duidelijk zichtbaar en het lijkt erop dat de werken het resultaat zijn van een samenwerking waarin Bakula de rol van een choreograaf op zich nam die door het tot het uiterste te brengen in staat is het diepzinnige karakter te vinden van de materialen.